De trap afstormen om te zien wat de Sint je gebracht heeft, zat er dit jaar jammergenoeg niet in. Ten eerste hebben ze hier geen trappen (bijna alle huizen bestaan enkel uit een gelijkvloers) en ten tweede; geen Sint, geen piet, geen warme chocomelk met mantepaardekoeken. Wel had de post Argentinie me enkele dagen voordien laten weten dat het langverwachte postpakketje vanuit Staden City was aangekomen. Vol goede moed ging ik op zes december met mijn mama naar het postkantoor in Jujuy om mijn pakketje af te halen (tweede poging, zelf was ik de dag voordien al geweest en hadden ze me het pakketje niet willen meegeven. Reden; bij de ontvanger stond: Mme en Men Ortiz (Mimi) -althans zoiets in die aard-. En aangezien ik niet kon bewijzen dat Mimi tussenhaakjes dezelfde persoon was als Mimi Gilberte Vandenbroucke kon ik mijn pakketje dus niet afhalen. Voor degenen die geinteresseerd zijn in mijn gemoedstoestand op dat moment: mottig). Dus dacht ik, deze maal ga ik samen met mijn mama. Probleem opgelost. (Met det de nadruk op `dat dacht ik`). Eens aangekomen in het postkantoor en voor de tweede maal in de urenlange wachtrij aangeschoven te hebben, vertelden ze ons exact hetzelfde als hetgeen ze me de dag ervoor al verteld hadden: ``Je moet je mama in Belgie laten weten dat ze een mail moet sturen naar de baas van het postkantoor. In die mail moet je mama duidelijk maken dat het pakketje voor Mimi Gilberte Vandenbroucke is.`` Klein detail: voor zover ik weet, spreekt de Argentijnse bevolking geen Nederlands. Zie je ze al sukkelen met Google Translate? Tzou proper zijn, haha. Ik zou de mail ook kunnen vertalen, maar ale, wat een soep. Niet zomaar iedereen noemt Mimi (wordt hier enkel gebruikt als bijnaam voor Noemi) en heeft een gastgezin met de achternaam Ortiz. Dus ging mijn mama in protest. Lang leve mama Graciela (natuurlijk ook lang leve mama Katleen en vake -vooral lang leve Beth die van niets wist, haha- voor het postpakketje)! Uiteindelijk kwamen we bij de baas van het postkantoor terecht; vriendelijke man. Na ons gewaarschuwd te hebben dat de ontvanger een fysieke persoon moet zijn (ofwel mijn volledige naam ofwel de volledige naam van mijn Argentijnse papa/mama), kregen we het postpakketje na meer dan drie uren eindelijk mee naar huis!
Eind goed, al goed. Sinterklaas was me dan toch niet vergeten. Met een warm chocomelkje (in putje lente) en speculooskoekjes genoot ik alsnog van de Belgische traditie.
Later op de avond hingen we de kerstlichtjes, versierden we onze kerstboom en zetten we de kerststal. (Twee dagen te vroeg volgens de traditionele kerstboomversierdag, 8 december). Je kan waarschijnlijk al raden dat ik in mijn nopjes was; de kerstperiode is niet voor niets mijn favoriete periode van het jaar. Met kerstmuziek op de achtergrond kon mijn dag niet meer stuk!
Wel ontbrak het gevoel van een echte kerstboom, het prikken van de naalden tijdens het versieren van de kerstboom en het vallen van de naalden doorheen de weken. Ook de traditie van het tot in de puntjes perfectioneren van de kerstboom met de mama en het raden van de figuren van de kerststal met papa en Beth moest ik dit jaar missen.
(Het raden van de figuren van de kerststal heb ik dan maar geintroduceerd in Argentinie, mijn zusje Delfina vond het alvast heel leuk, haha. Iedereen tevreden).
Argentinie kent dan misschien Sinterklaas niet, wel heeft ze genoeg andere prachtige tradities om me te animeren.
Dag Sinterklaasje, daag, daag
daag, daag, zwarte piet.
